Tierische Liebe ve Avusturya'da köpek Fetisizmi

Viyana'ya ilk geldigimde sokaklarda insanlarin elinde köpek olmasi cok hosuma gitmisti. Türkiye'den sonra cok fazla gelmisti ama normaldi burasi avrupa idi ve bilindigi üzere bu kitada evcil hayvan aliskanligi daha yaygindi. Zaman gecti ve ben kendimi 'ulan bu normal degil' derken buldum. Hikmet'e yaptigim ilk tespit ise 'bunlar köpeklerine birey gibi davraniyor, insan hayvan arasindaki sevgi gibi degil bir tuhaflik var' diyerek yaptim.

                              
Otto ile tanistiktan sonra burada cok yaygin olan,  köpeklerin birbirleriyle serbstce oynadigi, kosup

enerjilerini attiklari Hundezone( köpek alani) lere gittmeye basladik.  O zaman durumun farkli boyutlarini da görmus olduk. Bütün köpekler komutlarla hareket ediyor ve insanlar bize sürekli köpek okuluna gitmemizi telkin ediyorlardi. Peki ama ne icin egitime ihtiyaci vardi köpegimizin? Insanlar gibi disipline edilmeli miydi yoksa yalnizca tuvalet egitimi ve onu riske atmayacak bir kac seyi bilmesi yeterli miydi? Tabi ki biz otto yu dogasi disinda bir asker gibi davranmasi icin zorlamadik gayette mutluyuz. Herkesin köpek sahibi olmasi harika, kötü muamele görmediklerini de düsünüyorum fakat asirilik kurulan iliskide. Avusturyalilarin ekipman tutkusu asikar, köpekleri de kendileri gibi tam donanimli. Takintilarini ve kuralciliklarini disaridan cok rahat görebiliyorsunuz. Bütün bunlara elestirel bir gözle bakip kafa yorarken Hundstage filmiyle tanidigim ve Avusturyalilar'i merak eden ya da anlamak izleyenler icin nokta atisi olan filmin Avusturyali yönetmeni Ulrich Seidl tüm tespitlerimi dogruladi.  Izlerken dört köse oldum.  Kendi ülkesine disaridan bakmis ve bu arizali durumu dokumanter film tarzinda cekmis. Izlerken bizim disaridan subjektif yaklasimimizi daha objektif bir bakis acisina dogru törpüledi.

                                       
Sonuc olarak efenim biz size bu filmi tavsiye ediyoruz. Izleyin bakalim Ulrich Seidl köpek milletinin hangi yaralarina parmak basmis:)